(d)Rome(n) - maar hoe?

Their eyes they change colour from grey to green
And when they're blue they weigh the scene
The endless games played in the timeless zone
Remind me all roads lead to Rome.

The Stranglers


Beste allemaal,

OK, ik had dus ooit besloten naar Rome te gaan. Maar hoe doe je dat?

Hoe ik dat financieel doe heb ik de vorige keer al vermeld: dankzij de erfenis van mijn Mams. Hoe ik dat met mijn werk doe? Gewoon: ontslag nemen! Daar heb ik inmiddels ruime ervaring in en ik ben wel zo arrogant om te denken dat ik ooit wel weer ergens aan een nieuwe stap in mijn loop-baan kom. Verder heb ik toch al een pensioengat van hier tot… Rome.

Hoe naar Rome te gaan was ook snel besloten: lopend natuurlijk! Hoewel fietsen veel voordelen heeft, gaat me dat toch net iets te rap. Ooit heb ik tijdens een wandelpauze “in het wild” een wandelende tak gezien en toen realiseerde ik me dat zelfs lopen eigenlijk te snel gaat.

Dan is natuurlijk de hamvraag: via welke route? Trek een rechte lijn tussen Utrecht en Rome en je gaat dwars over de Alpen. Zo ongeveer lopen ook diverse “officiële” routes. Maar ja, ik houd niet zo van hooggebergte, er zijn daar minder voorzieningen en je moet dan dus ook meer uitrusting meeslepen. Verder houd ik veel meer van La douce France dan van Deutschland und die Schweiz, dus maak ik weer eens een “ommetje” (van zo’n 600 km). Gebruikmakend van de aanlooproutes naar Santiago ga ik grofweg de volgende route volgen: Utrecht - Den Bosch - Maastricht - stukje België - Sedan - (mogelijk Reims -) Auxerre - Vezelay - Le Puy-en-Velay. Voor de oude bekenden is duidelijk dat ik tot daar dus ongeveer dezelfde route loop als in 1998/1999. Maar waar ik in 1998 rechtsaf ging, ga ik nu linksaf: via Avignon (“sur le pont”) en Arles (startpunt voor de Italianen die naar Santiago liepen) langs de Middellandse Zee-kust Italië in.

Hoe lang ik onderweg ben is dan ook snel bepaald. Het zijn zo’n 3.000 km naar Rome met mijn variant. Ervaring leert dat 25 km per dag een mooi gemiddelde is. Dat 6 dagen per week is 150 km per week, dus ben ik 20 weken aan het lopen. Eind september/begin oktober hoop ik in Rome aan te komen.

Hoe aan overnachtingadressen te komen is dan weer een ander verhaal. In België en Frankrijk zijn er veel meer kleine familiehotels, gîtes en dergelijke dan in Nederland. Voor het Nederlandse stuk denk ik dan ook een planning te maken en vooraf te reserveren. Daarvoor ben ik ook lid geworden van “Vrienden op de Fiets” (particulieren die gelukkig ook wandelaars ontvangen).

Mijn allerliefste vriendinnen waren zo vriendelijk om in 2011 naar Drie-bergen te verhuizen (drie straten verwijderd van de laatste woning van mijn Mams), dus in maart 2011 had ik al mijn eerste overnachting geboekt. Wel zij vermeld dat Sloperij de Duif, Pijperij de Duif, Klusserij de Duif en Verhuizerij de Duif vele uren geïnvesteerd hebben in deze eerste overnachting: als ik voor elke slaapplaats zoveel tijd nodig heb, kom ik nooit in Rome!

Hoe ik het met mijn eigen flatje doe, is snel verteld: dat wordt streng bewaakt maar wordt niet onderverhuurd, zodat ik bijvoorbeeld bij rampspoed echt “naar huis” kan.

Een andere vraag is hoe te communiceren met de achterban. In 1998 had ik welgeteld 7 e-mailadressen in mijn adressenboek en het begrip internetcafé moest nog bedacht worden. Dus schreef ik toen op papier “rondzendbrieven” die via mijn onvolprezen Mams als ware kettingbrieven door de wereld gingen (en arme zij die de kopie van de kopie van de kopie ontvingen). Nu kan ik dus gebruikmaken van de moderne(re) media, maar ik ga niet twitteren of veelvuldig SMS-en. Jullie zullen het moeten doen met de reisverslagen op deze site, waarbij ik denk zo eens in de 3 tot 4 weken een verslag te plaatsen. Uit eigen ervaring weet ik hoe vervelend het wordt als er elke dag een heel verhaal toegestuurd wordt. En (dat zal een van mijn vader geërfde eigenschap zijn) ik ben al zo prozaïsch…

Helaas is er wel een ander fenomeen rond de moderne media. Iedereen kent wel de wet van de communicerende vaten. Maar omgekeerd geldt er ook zoiets als “vatende communicatie”: aangezien deze blog op het wereldwijde web staat, realiseer ik me ook terdege dat ik niet alles klakkeloos kan vermelden. Oftewel: meer lezers is minder openheid. Maar uiteraard zoek ik ook wat dat betreft de grenzen op.

Dat “grenzen opzoeken” brengt me op een ander punt. In de meeste steden is er wel een plaatselijk “sufferdje”. Wij in Utrecht mogen ons gelukkig prijzen met “Ons Utrecht” en daarvoor is de naam “sufferdje” ronduit een belediging (want o.a. wel gratis maar nooit goedkoop). Mede dankzij de onvolprezen “bijbabbel” van de Sudoku-rubriek ben ik in Utrecht en omstreken wereldberoemd als “beroepscriticaster” door ook daar de grenzen op te zoeken. Groot was dan ook de eer toen ik werd gevraagd om op regelmatige basis een bijdrage over mijn loopje te leveren. Maar ik heb toch bedankt voor de eer, want ja, ik vertrek niet voor niets op Bevrijdingsdag en wens vooral geen enkele verplichting aan te gaan: vrijheid = blijheid!

Goed, verder zijn er nog een hele hoop andere “hoe-vragen” te beantwoorden; ik ben dus ook heel druk met alle voorbereidingen. Maar eerst ga ik nog even een weekje “op trainingsmissie” naar La Palma, ook om weer wat wandelervaring op te doen in de bergen.

Met warme groet
en een dikke knuffel voor de dames,
;-)
Hans Duif

PS Sloperij de Duif, Pijperij de Duif, Klusserij de Duif en Verhuizerij de Duif zijn, net als bijvoorbeeld Computerij de Duif en Proeverij de Duif maar ook TSITL Multimedia Inc. handelsmerken van Holding de Duif ®. Ondanks een ruim aanbod in dienstverlening gaat het om een eenmanszaak, want alle organisaties functioneren het best (zoals good old Eckart al zei) bij een oneven aantal medewerkers, bij voorkeur onder de drie.

PPS De oplettende lezertjes zal het niet ontgaan zijn dat ik ook deze tweede post ben gestart met een “wrample”, een al dan niet toepasselijk stukje (song-)tekst. De term ken ik van Kluun die in zijn (voor mij bijzonder heftige) KeVbdD daar een mooie definitie van geeft. Maar de oude bekenden weten dat ik al vanaf 1999 (toen Kluun nog gewoon in de reclame zat) al “wramples” gebruik, min of meer afgekeken van Stephen King. Helaas ben ik niet handig genoeg om een linkje naar MP3-files mee te geven, de muzikale factor speelt ook vaak een rol.

PPPS Voor de oude bekenden een bekend gegeven, maar ik maak dus ook graag en veelvuldig gebruik van PS-en…