(d)Rome(n) - maar waarom?

... in de boot genomen door de zilvervloot
sparend voor later ga je straks ook sparend dood.
En later, later is al lang begonnen
en vandaag komt nooit meer terug.

Het Klein Orkest


Beste allemaal,

Welkom op deze weblog!

Middels deze site hoop ik jullie op de hoogte te gaan houden van mijn tocht naar Rome. Hoewel ik mij erg verheug op die pelgrimage is het nog niet zo ver, dus ga ik eerst wat schrijven over het “waarom” en volgende keren over “hoe”, “waarmee” enzovoorts.

Om het “waarom”, de redenen van mijn dRomen, toe te lichten moet ik jullie een flink stuk terug nemen in de tijd. Al in de Middeleeuwen waren de drie meest belangrijke pelgrimsplaatsen Jeruzalem, Santiago de Compostella en Rome. Daarbij was Santiago toentertijd veruit het meest populair, vooral dankzij de rol die “Santiago Matamores” speelde bij een cruciale slag tegen de Moren: zonder dat waren wij allang allemaal moslim geweest…

In 1984 was ik (vanwege stage in een kibboets) in Jeruzalem, wel gewoon per vliegtuig.

Vanaf 1981 heb ik veel groeps-wandelreizen gemaakt, vaak met de SNP. In 1995 kwam ik met de SNP in Galicië en toen kwam ik ook voor het eerst echt in contact met “el camino”: de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Ik nam me toen voor “ooit, na mijn pensioen” de hele route te gaan lopen. Maar in september 1997 was ik via mijn toenmalige broodheer BSO/Origin bij een lezing van Edmond Öfner, die naar de (exacte) Noordpool was gewandeld, daarvoor alles ontziend (zo miste hij door die tocht de geboorte van zijn eerste kind). Die lezing was net het duwtje wat ik nodig had om de volgende dag acuut ontslag te nemen en 30 secondes later ook te besluiten naar Santiago te lopen.

In 1998 (14 jaar na 1984) was de vertrekdatum gepland op 5-5. Helaas kreeg mijn vader in april een zeer ernstig ongeluk, waardoor hij 5 maanden in het brandwondencentrum in Rotterdam lag. Derhalve vertrok ik niet 5-5 maar pas op 7-7 en pakte ik (na enige inloopdagen in Nederland) de trein naar Noord Frankrijk. Vanaf Auxerre liep ik naar Vezelay, Le Puy-en-Velay en vanaf daar de GR65 naar St Jean-Pied-de-Port bij de Pyreneeën (niet de kortste, wel een erg mooie route). Vervolgens ben ik via de standaard “camino Frances” naar Santiago gelopen en nog even door naar Cabo Finisterra. Toen ging ik met de trein terug naar Maastricht om in 2 weken weer naar Utrecht te wandelen. In 1998 liep ik slechts 2.528 kilometers en pas in 1999 de resterende 896.

Gelijk daarna nam ik me voor om ooit nog eens in één ruk vanaf mijn woonplaats Utrecht naar Santiago te lopen. Helaas: Santiago lijkt aan zijn eigen succes ten onder te gaan en het lopen van “el camino” gaat inmiddels gepaard met filevorming en andere massale verschijnselen. Als je van de Nijmegense Vierdaagse en bijbehorende toestanden houdt is dat allemaal prima, maar het is toch niet echt mijn ding. Om een idee te geven: in 1998 werden in Santiago 30.126 aangekomen pelgrims geregistreerd, in 1999 (een heilig jaar) waren dat er al 154.613 en in 2010 (ook een heilig jaar) maar liefst 272.135

Ergens in 2003 ontstond vervolgens het plan om naar die andere plaats te lopen, Rome. En dat dan weer 14 jaar na 1998 (14 is mijn geluksgetal). 2012 is ook het jaar dat ik Ins’ Allah 50 word en dus weer een mooi bezinningsmoment oplevert.

In 2004 overleed mijn Mams aan borstkanker. Behalve een enorme lacune (waar ik nog dagelijks last van heb) liet zij ook een erfenis na, waarvan ik mijn deel in aandelen investeerde (overigens met nogal fluctuerend resultaat). Financieel is mijn wandeltocht daarmee gedekt en de tocht naar het Italiaanse “RoMA” staat dus ook voor een groot deel in het teken van mijn moeder.

Deo Volente vertrek ik op 5 mei 2012 (Bevrijdingsdag!) om zo’n 3.000 kilometers naar Rome te lopen (in circa 20 weken ofwel 10 maal 14 dagen). Vanwege diverse voorbereidingen stop ik per 1 maart mijn werkzaamheden bij mijn huidige werkgever, waar ik op 12-12 van het vorig jaar mijn ontslag heb ingediend.

Deze eerste blog is niet geheel toevallig op 2-2 gepost; rond 3-3 denk ik jullie te gaan vermoeien met een relaas over het “hoe”.

Met warme groet
en traditioneel een knuffel voor de dames,
;-)
Hans van Duivenbooden

PS Net zoals er vele (zo niet alle) wegen naar Rome leiden, zijn er ook vele redenen waarom je naar Rome zou kunnen lopen. Om deze eerste blog een beetje vrolijk af te sluiten, het verhaal rond een andere reden:

De pastoor gaat op huisbezoek bij Henk en Ingrid. Zij zijn net een jaar getrouwd.
De pastoor informeert: ”Nog geen gezinsuitbreiding hier?”
“Nee” zegt Henk, "we oefenen vaak, maar het is ons nog niet gelukt.”
“Nou” zegt de pastoor, “ik ga deze week naar Rome en daar zal ik een kaars opsteken voor jullie.”

Vijf jaar later gaat de pastoor weer eens op huisbezoek. Ingrid komt naar voren en veegt haar handen af aan haar schort. "En Ingrid, hoe gaat het hier?” vraagt de pastoor.
“Goed mijnheer pastoor. Wij hebben vier kinderen. Ons Geertje, Emiel, Jobje en kleine Mark.”
“Kijk eens aan, kijk eens aan.” zegt de pastoor. “Is Henk ook thuis?”
“Nee mijnheer pastoor, hij is naar Rome.”
“Naar Rome? Wat gaat hij daar dan toch doen?”
“De kaars uitblazen, mijnheer pastoor!”